หากไฟไม่สิ้นเชื้อ หากเกลือไม่ไร้รส

เจ้าจดจำตัวเจ้าได้จริงๆ หรือไม่ หรือเจ้าเดินทางไปไกล แสนไกลจากตัวเจ้าเอง

บางครั้งเจ้าหัวเราะ บางครั้งเจ้าร้องไห้ บางครั้งเจ้าเริงร่า บางคราเจ้าร้อนรน

เจ้าเคยถามตัวเจ้าเอง…เพียงสักครั้งหรือไม่ ว่าเจ้ามีอาการเหล่านั้นเพียงเพราะ เช่นไร

เจ้าหลงทาง เจ้าสับสน เจ้าไขว่เขว หรือเจ้าหวาดหวั่น

เจ้าจะไม่มีทางประสบอาการเหล่านั้นได้เลย หากเจ้าตามหาตัวเจ้าได้พบเจอ

เราไม่มั่นใจว่า ร้อยตำราเล่มอักษร ร้อยบทกลอนหมื่นกวี ร้อยนารีและบุรุษ ร้อยครูราชอริยะปราชญ์หลวง

จะมีผู้ใดแก้อาการให้เจ้าได้หรือไม่ แต่ตราบใดหากไฟไม่สิ้นเชื้อ หากเหลือไม่ไร้รสเค็ม

เจ้าจะยังมีหวังที่จะแก้ อาการของบรมวิญญาณที่สถิตย์ เมื่อเจ้าหาตัวเจ้าเองได้พบเมื่อใด…

หัวใจเจ้าจะหยุดแสวงหาสิ่งใดที่ไกลอื่น….เว้นเสียแต่…ประตูกลับบ้าน

/////

 #เมื่อสิ่งที่เรียกว่าความรู้และสติปัญญาอันเฉลียวฉลาดชนิดนั้นเกิดย่อยไม่ได้ขึ้นมา

มันก็กลายเป็นพิษขึ้นเพราะมันเป็นได้แต่เพียงของในเครือเดียวกับสังสารวัฏเท่านั้นในฝ่ายธรรมอันสูงสุดนั้นไม่มีของชนิดนี้เลยดังนั้นจึงมีคำกล่าวไว้ว่าในคลังแสงสรรพวุธแห่งราชาธิปัตย์หามีดาบแห่งความเป็นเช่นนั้นใหม่

ดอกไม้ควรสร้างสวนในเบ่งบานในใจ
ขีปนาวุธควรสะสมไว้ใช้หักดิบกิเลสในใจตน

แม่ครูน้อย